رفته ای اما…. 
خدایمان هست 
بگذار هرگز پس از ما کسی از آنچه از تو بر ما گذشت چیزی نداند. 
با رفتنت عاشق شدم و با بودنت جسمی کرخت بیش نبودم 
به خیال خودت از خویشتنم کردی دور 
غافل از آنکه من ازتوبه تو نزدیکترم 
چنان چون روحی که در پایان سفر خود را به هجوم ناباوری های زمان سپرده بود 
تا به امروز که جز وامانده های احساسات به یغما برده اش چیزی ندارد 
و من مانده ام در میان مردمانی که دوست ترشان نمی دارم 
و لحظه به لحظه احساس ترحم نسبت به شان در من جوانه می زند 
از آن رو که مردگانی بیش نمی دانمشان که چشمان بسته شان را حریصانه به اشتیاق رسیدن به منافع شان باز نگاه داشته اند 
و همان آنانند که به وقاحت چون انگشتانی به سویم نشانه می روند 
و مرا متهم به کشتن نفس خویش می سازند که تو را به باور نشسته ام. 
بی خبرتر از آنند که بدانند زجری لذت بخش در تمامی بند های تنم زاده شده ست 
که مرا مسخ وجود ناوجودم می کند ومن در تهی گاه هستی فرو می شوم 
و در هم لولیدن دو روح را احساس می کنم 
و می بینم که به آرامشی ابدی دست می یابم 
آری به عشقت زنده می شوم که عشق نفس بخشد و در آن نفس نباشد 
آری بگذار هرگز کسی نداند که هزاران خواهش زنده در هر آن 
مرا ملتمس آفریدگارم می سازد که تنها او می داند و بس. 
آن که عاشقانه دوستت می دارد